O górskich wędrówkach i zdobywaniu życiowych szczytów

Rozlega się dźwięk telefonu. To twój przyjaciel – dzwoni,
żeby zaproponować Ci wyprawę w góry. Myślisz sobie – czemu nie, przecież mam
trochę czasu i dawno nie byłem w górach. Dobrze zrobi mi, gdy na chwilę opuszczę miasto i odetchnę świeżym powietrzem. Wycieczka ma odbyć się w sobotę, więc przeczesujesz szafę w poszukiwaniu odpowiednich butów i
ubrań, a w osiedlowym sklepie zaopatrujesz się w suchy prowiant. W sobotni
poranek pakujesz plecak i pełen entuzjazmu wybiegasz przyjacielowi na spotkanie. Dojeżdżacie do miejsca, gdzie rozpoczyna się szlak. Pierwsze kroki i dostajesz zadyszki. Zastanawiasz
się czy nie lepiej było zostać w domu i odpocząć, przecież w poniedziałek znów musisz iść do pracy. Po co Ci to było? Nie wypada przyznać się do tych
myśli, bo to dopiero początek trasy, dlatego dusisz je w sobie i idziesz dalej.
Droga jest stroma, ale na szczęście co kilkadziesiąt kroków znajdują się
oznaczenia szlaku – mówisz sobie – dojdę do kolejnego i odpocznę. Idziesz krok
za krokiem, konsekwentnie, bo wiesz, że w każdej chwili możesz przystanąć aby
wyrównać oddech i napić się wody. W oddali dostrzegasz kolejny punkt i postanawiasz przemierzyć kolejny odcinek –
przecież to niedaleko. Przyjaciel podaje Ci rękę na najtrudniejszych etapach
wędrówki. Jest Ci ciężko, ale wiesz, że dasz radę.